Kogucik co łypie na mnie portugalskim okiem

Gdy nasze dziecko skończyło 2 miesiące zaczęło się do nas uśmiechać niczym Mona Lisa, dość nieśmiało i jakby od niechcenia. My robiliśmy do niego głupie miny, szczerzyliśmy zęby w uśmiechu niczym kot Garfield, a on nieśmiało podnosił ku górze kąciki ust. Gdy spacerowaliśmy z nim po pokoju, opowiadając ze szczegółami co, gdzie się znajduje i jak się nazywa, uwagę jego przykul ceramiczny kolorowy kogucik, stojący na jednej z szafek kuchennych. Tylko ten ptaszek z czerwonym pióropuszem wzbudzał u niego niczym niepohamowany chichot. Nikt z nas nie był w stanie powiedzieć co nasz mały brzdąc widział w tym kolorowym cudaku i co go w nim, aż tak śmieszyło. Czy mógł wiedzieć, że pochodzi z kraju w którym był gdy mieszkał w brzuszku mamy? Czy przebywając w tym dość ciasnym mieszkanku słyszał nuty Fado, czuł smak pastel de nata, widział promyki słońca oraz czy zapach wszechobecnych pomarańczy i fig był w stanie dotrzeć do niego? W trakcie tej podróży dużo się zmieniło, bo właśnie w Portugalii, a nigdzie indziej poczułam namacalnie ruchu naszego dziecka. Właśnie tam zrozumiałam, że ktoś daje mi znaki, że jest ze mną i nic tego nie zmieni. Od kiedy zamieszkał z nami nasz portugalski przyjaciel nie wiem dlaczego, gdy piję poranną kawę lubię zerkać na niego i wyobrażać sobie, że puszcza do mnie oko;)

P.S. Jeżeli ktoś chciałby przeczytać więcej informacji nt naszej podróży zapraszam na blog mojej drugiej połówki http://www.historiezpodrozy.pl/